Tunezja, dzień 4

Darek: Z perspektywy czasu i tego, co nas jeszcze w tej Tunezji spotkało można śmiało powiedzieć, że był to jeden z lepszych dni wyprawy – w ogóle nie padało! Trasa szosowo-szutrowa była i niezwykle przyjemna, i widokowo całkiem ciekawa, zaś mimo przyjaznych  temperatur i widoków pól uprawnych rodem z Polski… to że nie jesteśmy u siebie dość wymownie oznajmiały co i rusz rosnące tu i tam palmy. No i najważniejszy akcent bo taki trochę nasz narodowy… wzdłuż drogi na słupach energetycznych bocianie gniazda z rodowitymi mieszkańcami. Ciekawe, czy te bociany myślami były już w Polsce czy jeszcze beztrosko wygrzewały się przed podróżą? Zafascynowani tym afrykańskim krajobrazem przystanęliśmy na… pozowaną na fotkę przy palmie. I zabawę zakończył szum uchodzącego powietrza. Ano, tym razem Damian miał okazję na  wymianę dętki. 

Im bardziej w teren (czyli im bliżej podnóża góry, której strome zbocza opadały wprost do jeziora) tym droga stawała coraz mniej wyraźna aż w końcu zamieniła się w podmokłą łąkę. Nie trzeba było długo czekać, gdy ta grząska nawierzchnia złośliwie wręcz zaczęła nam obklejać koła i sakwy… na szczęście po niecałych 3 kilometrach wyjechaliśmy wreszcie na jako tako utwardzony szlak… Lekko wymęczeni uznaliśmy (tzn. ktoś rzucił hasło i wszyscy nagle przytaknęli), że nie ładujemy się na zbocza góry, gdzie ścieżka była z rodzaju bardziej dla kozic, tylko objeżdżamy ją szutrem od południa, bo tak też się da dojechać do wejścia do parku narodowego. Decyzja i wykonanie objazdu poszły nam szybko i sprawnie, a i przy bramie wjazdowej do Parku, z rozpędu niejako w podobny sposób przebiegły krótkie negocjacje ze znudzonym strażnikiem (krótkie, bo zakończone odpowiednią opłatą). W taki oto sposób wjechaliśmy do Parku Narodowego Ichkeul, tego od flamingów i hipopotamów. Niestety zamiast dzikiego ptactwa, przechadzającego się dostojnie po mokradłach zobaczyliśmy tylko stada owiec i kóz… 

Na końcu drogi, u podnóża góry jest duży i… pusty parking (oficjalnie bowiem park jest zamknięty od czasów epidemii Covid-19). Skoro już tu jednak dojechaliśmy to dzielimy się na grupy i wspinamy się na szczyt, by rzucić okiem na okolicę. Trochę ta wspinaczka przypomina naszą bieszczadzką trasę na Tarnicę: sztucznie usypane schody wcale nie pomagają ani w wejściu, ani w zejściu. 

Niestety. Ani flamingów, ani hipopotamów… nie ma. Zupełnie nie zagrały się czasowo z naszymi planami. Co prawda spotkaliśmy jednego zwierzaka, ale był to… kot wygrzewający się na słońcu. Zirytował się tylko naszym zainteresowaniem, bo przerwaliśmy mu to co koty lubią robić najbardziej. Czyli drzemkę…